Mragowo en trip naar Torun

Zondag 16 juli, dag 39
Het is droog en zonnig als ik begin met de 270km naar Mragowo in Polen. Dicht bij de camping staat een tankstation waar ik diesel kan tanken voor €0,92/ltr – het goedkoopst tot nu toe. Hoewel ik nog ruim voldoende in de tank heb, tank ik toch, want de diesel in Polen schijnt (iets) duurder te zijn en als echte Hollander geldt natuurlijk: ‘ons bent zuunig’. Overigens blijkt achteraf dat veel medereizigers hetzelfde hebben gedacht. De trip kent 1 tip, de Wolfsschanze. Nou had ik daar nog nooit van gehoord, maar dat geldt niet voor de Duitse medereizigers. De Wolfsschanze is een heel zware bunker die diende als hoofdkwartier van Hitler voor het Oostfront (Rusland dus). Het ligt tussen de bossen, had een eigen landingsstrip en lag zó verscholen dat de geallieerden het uit de lucht niet konden vinden. Tegen het einde van de oorlog kwamen meer en meer generaals in opstand tegen Hitler en beraamden zij aanslagen. Zo ook hier. Een generaal had een bom in een aktetas verstopt en die naast Hitler neergezet, maar door toeval kwam de tas ergens anders terecht en vielen er wel doden maar daar was Hitler dus niet bij. Als de aanslag was gelukt, was de oorlog natuurlijk heel anders verlopen. De generaals uit het complot werden gepakt en vermoord: ook veldmaarschalk Rommel wist van het plan en kreeg de gelegenheid om zelf een einde aan zijn leven te maken – om daarna een staatsbegrafenis te krijgen. En dat deed hij. Toen ik bij de Wolfsschanze aankwam was het er zo druk, dat ik ben omgekeerd en naar de camping ben gegaan. Toen ik op de (overigens zonovergoten) camping aankwam, bleek dat veel Duitsers uit het gezelschap niet naar de Wolfsschanze waren geweest, omdat ze zich schamen voor het gedrag van hun voorouders en daaraan niet herinnerd willen worden.
‘s-Avonds dus een BBQ in het campingrestaurant met live muziek. Er werd tot laat in de avond gedanst en gedronken – ja, ja, ik heb aan allebei meegedaan ;-) – en hoewel het echt gezellig was, proefde je de ondertoon van afscheid al. Het eerste afscheidsritueel bestond uit een gedicht – in het Duits, natuurlijk – voor het reisleiders-echtpaar en was best grappig. Morgen vrije dag.

Maandag 17 juli, dag 40
Als ik dit schrijf, ben ik precies 6 weken onderweg. Ik heb inmiddels ruim 4000 km afgelegd en de afstand van hier tot thuis is iets minder dan 1300 km. Er volgt nog één stop en daar gaat de groep uit elkaar. Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het en dat doet het nu nog steeds.
Ik had het voornemen om met een paar anderen alsnog naar de Wolfsschanze te gaan, maar mensen die er waren geweest meldden dat er eigenlijk niets te zien was en je er ook niet ìn kon. Ik heb toen van een bezoek afgezien. De rest van de dag aanlummelen – het dorp ligt 9 km verderop en om daar in de regen op de fiets naar toe te gaan is geen goed plan. Overigens klaarde het later in de dag op, maar toen had ik geen zin meer. Babbelen, eten, TV-kijken en naar bed. Morgen naar Torun. Bij de (laatste) routebespreking bleek dat een aantal mensen niet meegaat naar Torun: de groep wordt kleiner.

Dinsdag 18 juli, dag 41
De zon staat strak aan de hemel en het belooft een mooie dag te worden. De trip naar Torun is ruim 250 km lang en voert over niet al te beste wegen; ik wacht dus niet en vertrek op tijd – ca. 9:00.
Al gauw kom ik er achter dat eerdere aannames over Pools rijgedrag te optimistisch waren: dit volk rijdt als beesten. Vrachtwagens hebben niets met mij te maken en rijden me met gemak de berm in. Inhalen met tegenligger in vizier? Geen probleem. ”Ik ben groot dus de rest gaat aan de kant”. Het is daarom verwonderlijk dat ik zo weinig ongelukken zie. Reden zal wel zijn dat men hier aan dat weggedrag gewend is – maar wij niet. Des te meer valt het op dat men zich wél strikt aan de snelheid houdt en dat zebrapaden echt heilig zijn: ik denk dat een aanrijding op een zebrapad serieuze gevolgen zal hebben. Niet doen dus. Vanaf mijn vertrek meldt de Garmin dat de 16 (de weg die ons naar Torun moet brengen) afgesloten is en ik krijg omleidingsvoorstellen. Niet doen natuurlijk, ik weet het beter. Totdat ik wegwerkzaamheden na wegwerkzaamheden na wegwerkzaamheden en uiteindelijk de afsluiting in rijd. Gelukkig ben ik niet de enige die eigenwijs was en het is best een grappig gezicht om auto’s met caravans te zien te keren op een veel te smalle weg. Met de camper valt dat dan nog wel mee. Een omleiding door het centrum van de stad is het gevolg met lange files als resultaat. Omleidingen zijn hier overigens net als in België: in het begin wordt het netjes aangegeven maar plotseling houdt de bewegwijzering op en mag je het zelf uitzoeken. Maar daar blijft het niet bij. Die wegwerkzaamheden zijn er niet voor niets: de wegen zijn werkelijk onvoorstelbaar slecht. Vering en inhoud van de camper krijgen het opnieuw zwaar te verduren. En dat ca, 200km lang ….Uiteindelijk komen we op een prachtige stadcamping in Torun met alle faciliteiten die je kunt wensen, t/m WiFi in de camper. ‘s-Avonds nog even gezellig gemaakt want morgen is de laatste dag.