Dag 15 en 16

Dag 15 – zaterdag 30 juni – Barmouth
Vandaag de derde rustdag in Barmouth. Het is nog steeds – net als op het vaste land – tropisch warm en daardoor gebeurt er weinig. Ik ga nog een stukje touren - wat nog steeds heel leuk is op deze wegen en met dit weer - en de rest gaat naar Barmouth om boodschappen te doen en wat rond te wandelen. Verder zijn we in afwachting van de routebespreking om 17:00 en bereiden we ons voor op een lange rit (276 km) naar Charlbury. Ik heb met John afgesproken dat we de reisdagen zo kort mogelijk gaan houden en dat betekent dat we niet de route van ACSI, maar een alternatieve route volgen die weliswaar langer is maar grotendeels over de autosnelweg loopt. Het landschap kennen we nu zo langzamerhand wel en je moet op de smalle weggetjes heel erg blijven opletten om niet je spiegel – of meer - kwijt te raken aan een tegenligger.
De routebespreking is een deceptie: rommelig, onduidelijk en met foute informatie omdat de reisleiding met ‘een oude versie van het routeboek’ rondliep. En dat is vervelend omdat de route lastig en lang is en omdat verschillende mensen zich zorgen maken over de reis van morgen. Enfin, ze lezen dit zelf ook en wellicht kunnen ze er (nu of later) iets mee.

Dag 16 – zondag 1 juli – reisdag naar Charlbury
We gaan rond 8:45 weg, want Charlbury is een eind rijden. Vele reisgenoten hebben het ook wel gezien met de rustieke weggetjes en kiezen – net als wij – voor de motorways: eerst nog een stuk A494 en vervolgens M5, M54, M6 (zou tolweg à £11,- zijn maar dat blijkt niet het geval) en M40. En tenslotte toch nog een stukje ‘kruip door, sluip door’. En dan zijn we heel dicht bij het reisdoel van vandaag. Dat de route evengoed lastig is, blijkt uit het volgende. Ik rijd - zoals steeds - achter John en Jantine aan die zijn uitgerust met een vast navigatiesysteem, een extra Tom-tom en een kaart + routebeschrijving op de schoot van Jantine. Dan komt via de walkie-talkie de vraag van Jantine of ‘ik weet hoe we nu moeten rijden’. Dat weet ik niet maar ik geef aan dat ik denk dat we nog even rechtdoor moeten: prompt slaan ze links af. Enfin, we zijn er gekomen en het blijkt een camping in ‘the middle of nowhere’ op ca 30km van Oxford. De camping is van alle gemakken voorzien - zelfs gratis WiFi ontbreekt niet (de eerste keer gratis dus) – prima douches en toiletten en grote plaatsen. En twee ‘dorpjes van niks’ in de directe omgeving. Er wordt druk overlegd over morgen (gaan we wel of niet naar Oxford, en zoja, hoe) maar daar blijkt het laatste woord nog niet over gezegd. Na het eten voltrekt zich alsnog het ‘We zijn er bijna’ rampscenario: ze gaan (bij mij voor de camper nota bene) staan ‘jeu-de-boulen’. Enfin, je moet wat om ze bezig te houden en zo halen ze geen ander kattenkwaad uit …